19 بهمن 1326
طهران
به فریدون توللی
سلام من به شما که از پی آرزوی کمک به خودتان می‌گردید. در این بیابان صداها خاموش مانده و در کاروان صداهای دیگر جانشین شده و می‌رود.
ولی عزیز من در این روش حتمن صبر داشته باشید؛ این دلتنگی‌ها که بیهوده از آن می‌گریزید مایه‌های بی‌چون و چرای پرزوری هستند که بعدها به اشعار شما چاشنی خاصی خواهند بخشید. گنج واقعی باید روی‌آور شود و آنچه که حتمن ثمری دارد چه بسیار که چشیدن آن تلخ است.
از من قبول کنید این چند کلمه که در حاشیه‌ی نامه‌ی طولانی رسول، دوست عزیزتان، برای شما می‌نویسم به منزله‌ی نامه‌ای‌ست که می‌خواستم مفصل برای شما نوشته باشم.
دوست شما
نیما یوشیج
No comments:
Post a Comment