عزیزم!
پرسیده بودید آیا همه شاعرند و این چگونه است که در کشور ما همه شعر می‌گویند؟
چون دو روز است پریشان و مضطرب هستم مختصر جواب می‌دهم.
برای شما به یک مثل کوچک اکتفا می‌کنم. در خانه‌ای که بچه زیاد است و بنا هم
کار می‌کند، ابزار دست بنا به دست بچه‌هاست. در عالم هنر، در هر رشته‌ی آن، همین
را می‌بینید. این است که در بیشتر خانواده‌های اشرافی یک پیانو در گوشه‌ی اتاق
معطل است. بیشتر جوان‌ها ویولن می‌زنند و آدمیزادی نیست که نخواند. اما نه همه‌کس
پیانیست است و نه همه‌کس ویولن‌زن. بلکه ابزار کار شاعر را و پیانیست و ویولن‌زن و
خواننده را به دست دارند.
در کار اولی این ابزار عبارت از توانایی در تنظیم کلمات است که در زمان ما
کاری آسان‌تر از این نمی‌شود، مثل اینکه این کار مادرزادی آنهاست. من فقط یک نکته
را در این خصوص اضافه می‌کنم: بچه‌های خودخواه و سرتق و بسیار چشم‌دریده‌ای هستند
که ممکن نیست سالهای سال به نادانی و خامی خود پی ببرند.
8 شهریور 1323
No comments:
Post a Comment